Caroline van den Broek

Als kind van de jaren ’70 en ’80 schijn ik te behoren tot de pragmatische generatie, ook wel ’patatgeneratie’ genoemd. Een generatie die is opgegroeid in een tijd waarin de ene crisis na de andere volgde, die zich kenmerkt door eigenschappen als resultaatgerichtheid en het vermogen tot zelfreflectie. En die als motto heeft: werk is belangrijk, maar vrije tijd des te meer. Een goede werk-privébalans is dus essentieel.

Het denken in generaties is hot. Werkgevers hebben zich onvoldoende aangepast aan de nieuwe generaties, wordt vaak gezegd. Ook recent in het VGB-event over het enthousiasmeren van nieuwe generaties kwamen de verschillen tussen generaties aan bod. Ergens vind ik het tegenstrijdig. Men heeft de mond vol van discriminatie en niet generaliseren. Maar als het om generaties gaat, wordt iedereen toch vrij gemakkelijk over één kam geschoren met hele beschrijvingen die op een groep van toepassing zouden zijn. Natuurlijk is er een gemeenschappelijke factor, want dat de ene generatie in een tijd met andere kenmerken is opgegroeid dan de andere is een feit. Maar de conclusie dat alle twintigers multitaskers zijn en alle vijftigers zelfredzaam, wordt wel erg makkelijk getrokken. En daar komt al gauw minder positieve beeldvorming bij: ouderen staan niet open voor verandering, jongeren zijn niet meer bereid echt te werken.

Toch is er iets voor te zeggen om rekening te houden met de gemeenschappelijke deler. Als veel jongeren werkgeluk belangrijk vinden, graag iets doen dat betekenisvol is en flexibel werken als vanzelfsprekend ervaren, dan kunnen we daar als werkgever niet omheen als we jongeren aan willen trekken. En daar zit ook de uitdaging. Want wie zegt dat de volgende generaties niet weer juist iets heel anders belangrijk vinden? Misschien hebben zij de hoop op een betere wereld wel opgegeven. En hoe geven we invulling aan de wensen van jongeren, zonder dat anderen zich niet meer thuis voelen binnen de organisatie?

Genoeg om over na te denken. En tot de conclusie te komen dat ik een typisch kind van de patatgeneratie ben. Ik ga door tot het klaar is (deze column moet en zal vandaag af) en rijd zo even langs dat gebouw met die grote gele M, zodat er genoeg tijd over is om te genieten van mijn vrije avond.